UYKU

 Geceydi ama koyu bir karanlık değildi. Gökyüzünde daha önce karşılaşmadığı bir aydınlık vardı, ay yeşilin üstünü aydınlatıyordu… Kendinden millerce uzaktaki bu ışığa baka kaldı, içi ürperdi. Adını koyamadığı bir boşluk oluşturdu bu his, kederinin oluklarını doldurdu gözünden damlayan birkaç yaş… Buraya, bu sonsuzluğa yabancıydı. Bu bölge onun bölgesiydi ama bu gece , gecenin ilerisi adım atmaya cesaret edemediği bir yandan da merak ettiği uzun bir yoldu sanki… Korkuyordu; çünkü gece görünmez olurdu tüm insanlar, üstelik görünmezi görmeye çalışmaktan oldukça yorgundu… Geceyle sis hem koruyucuydu hem de gözü açık… O halde neydi onu bu yola çeken saatlerce düşündü. Düşündükleri hem şaşırtıcı hem de sarhoş ediciydi ve insan bedeni buna asla hayır diyemezdi… Gökyüzünü aydınlatan o eşsiz güzelliğe tekrar baktı… Onu düşündü… Sıcak taze gülümsemesini düşünürken düşlerinden yayılan sıcaklık bedenini ısıttı… Manzarasına ortak ettiği tek adamı onu anlamadan anlayanı bir nefesle rüzgara bıraktı…. Özlemişti… Hayallerini zincirleyen, ruhuna ket vuran bu koyu karanlığından sıyrıldığında saklandığı yerden çıkmayı, özgürleşmeyi özümsedi gecenin ağırlaşan havasında… Gece uzun, gece soğuktu… Gök yüzü ışıklarını kapatmaya hazırlanıyor, ay yavaş yavaş uykuya çekiliyordu… Zaman geçmek bilmiyordu…Sıkılmıştı… O’nun gülümseyen gözlerini gözünün önüne getirmeye çabaladı tekrar… Ona tekrar kavuşacağı zamanı bir yolcu bekler gibi beklemeye başladı… Yorgunluktan hayal görüyordu artık… Işıl ışıl bir yıldızı onun gözleri sandı… Daha iyi görebilmek için camın buğusunu minik elleri ile temizledi… O an süzülen bir yıldıza kayıyordu sevdası… Sürüklendi bilinmezlere, cevapsız sorulara… Gitme hep yanımda ol demek istedi, içinden trenler geçti çok gürültülü ve çok hızlı uyandı düşlerinden uyandı ve bir daha hiç uyuyamadı…

                                                                             Güzin GÜZEY