Düşüşler...

Kalabalığın ortasında tek bir gölgenin karanlığına sığınıyor kirpiklerim… Saklanıyor gözyaşlarım açık pencerelerden gelen seslerden… Duymamaya çalışıyorum esen rüzgarları ve de hissetmemek soğuğu ellerimde…  Kendi karanlığımda umut ekiyorum düşüncelerime, düşüncelerimi suluyorum siyah gözyaşlarımla… Bazen bekliyorum tek birini bu verimsiz topraklarımda sürgün umutlarımla… Yalnızlığımı ele veriyor yaktığım anılardan çıkan kokular… Beklemenin anlamını düşünürken yaşlanıyor yüzüm, her çizgisinde sen ve yaşananlar… Asla geçmeyecek bir yaranın üzerini kapamaya çalışıyorum siyah gözyaşlarımla… Ses çıkarmadan yürüyorum karanlığımda ve de sessizliğinde boğuluyor, titredikçe duvarlarına çarpıyor mesafelerin… Hayattan saklanmaya çalışmak yoruyor benliğimi, olmak istediğim kişi olamamak belki de yürüyememek dimdik bana uzattığın aydınlıkta…Oysa unutturmuyor susmalar bu yaşananları, yaşadıklarımı ve yaşayacaklarımı… Sensizlikte parçalanan her düşün aksi bu beyaz sayfalara karalananlar, her yürekte binlerce defa kaybolan kelimeler senin için seçtiklerim ve sensiz geçen her gün için bir feryat bu rüzgarlardan kopanlar… Yarım kalmış dizeleri yeniden fısılda demiyorum , ne gözlerim ne de ellerim yoldaş hecelerine… Sadece sabah olsun istiyorum çıkayım gecenin karanlığından… Bir kez daha aşk kırıntıları ile demlenirken çayım güneşe bakabilsin düşlerim ve bir adım daha atmak için inansın yüreğime ayaklarım…  Sönsün içimdeki hasret denizleri, esir olsun içimi ısıtan cümlelerin soğuk gecelerime… Her satır arasında var olsun gözyaşlarım, gözyaşlarımla ıslanan umutlarım ve sen, bir varmış ama aslında hiç yokmuş gibi…

                                                                               Güzin GÜZEY