Ağlar… diye söze başlamak niyetindeydim;fakat sizin olsun gözyaşları… Kim akıtabilir ki gözlerinden zamanın çok gerisinde kalan acıları,acımaları… Yürekleri kara bağlamış insanlar anlar mı buğulu bakışları… İçerisi buz tutmuş bir gövdeye damlar yanan kelimeler, için kabarır boğazına düğümlenir söylenenler derken gözlerin yaşarır… Buğulu bir camın ardından bakarsın tüm sağduyudan yoksun, acınası yüreklere, kederlerini sakladıkları kireçten maskelere… Dedim ya zamanın çok gerisinde kalmıştır acılar, güçsüz… Kaybetmişsindir rakamları… Hangi zamandayız şimdi ki kaç dilimden oluşur, bölünebilir mi aynı dilim paylaşılabilir mi ki gözlerinden bahsedeyim… Peki ya sen bakabilir misin şimdi gözlerime görebilir misin benim gördüklerimi; sessizliği, sonsuzluğu, yalnızlığı… Bu gece tuşuna bastığın halde çalışmayan aletler kadar sinir bozucu kavramsızlık ve bu kavramsızlığın içinde günden güne boğulmak… Ağlayamam artık… Tüm eşyalar, gökyüzü hatta pencere kolu bile can çekişirken toplayamam kendimi derin uykularda… Bu zaman daha büyük bir kaybolmuşluk… Etrafındaki tüm kötülüklerden, tüm yüreği kara bağlamışlardan seni anlamalarını beklemek kadar zor aslında duvarlara bile gözyaşlarımdan, senden, zamandan bahsetmek… Peki ya beklemek… Neyi, kimi, daha kaç zaman daha yaşlanacak anılar? Yakınlaştıkça uzaklaşacak insanlar senden… Niçin sadece ağlamadığın, kendini anlatmadığın, acındırmadığın için mi söylenecek çatallaşan diller… Zaman kaybolmuş… Gözleri kaybolmuş gözlerimden… Güneş sadece dışarda var içerde durmayan yağmurlar, yabancılaşan aynalar, aynalara yabancı insanlar…
Sus artık! Kayboldun belirsizlikte, belki de boğdu gözyaşlarını içini ıslatan yağmurlar…
Başını hayalimde omzuna yaslıyorum ve kendimi celladıma teslim ediyorum…
Anlatmıyorum artık anlatamıyorum sen de anlamaya çalışma!
Ben kayboluyorum bu şehrin basamaklarında, yapay kişiliklerin arasında … Beni bulmaya çalışma!
Güzin Güzey
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder