Sana Söylüyorum...

Yürek sıkıldı koşmalardan koşuşturmalardan…  Bütün bu devrik cümlelerin içinde acaba kim haklı diye sorgulamaktan yoruldu ... Buldum derken kaybetmeler çürüttü kimliğimi… Hep korkarak kaçtım yalnızlığımdan oysa bu kabuğuna çekilmelerde izliyorum virgüllerin çoğalışını teker teker... Unutmaya çalışırken dokunuşunun ürkekliğini , alıştırmaya çalışırken kendimi dış dünyaya çarpıyorum şehrin gri kaldırımlarında gözyaşlarım…  Yüzümde korkularım gizli kalmış, bir kırmızı içimde simsiyaha dönüyor sahte sözlerinden cümleler yaratıyorum yazılarıma… Kimsenin duymadığı, görmediği, bilmediği bir duvarı yıkıyorum arkama bakmadan… Daha sert vuruyorum kelimelerimi sen umursamasanda yıkılıyor dünyama kurduğun kaleler… Bu kadar korkakken sen ben tek başıma savaşıyorum kalbin esir sensizliğiyle, sonra da noktayı koyuyorum hayatın tıkanan yerine… Bu hikaye de yıkılıyor duvarlarla birlikte… Akıtıyorum içimdeki seni kalemimden bu şehre , kazıyorum yalanlarla karaladığın sevgi sözcüklerini kalbimden… Sana dair her şey acıtıyor artık , engelliyor nefes almamı… Sen sadece sessizce durup izlerken bizi yok ediyorum bu şehrin gizli kalmış hatıralarında ikimizi… Umut diyorum… Işık diyorum… Düşler diyorum… Ben hayata sesleniyorum… Mutlu olmak için hayatın kabuğunu kıramayan sana söylüyorum…  Bazen acıyı sevmek gerek biliyorum… Ve de anlıyorum ki bir kahramanı kukla eden hüznün tınısı şimdi kulaklarımda… Ben kimseye görünmedim, kimseye senden kalan şiir dolu dudakları göstermedim… Ben sana yazılan tüm cümlelerde eksik kaldım, çizdiklerim yetersiz söylediklerim ifadeden yoksun kaldı gizli sapaklarımda… Şimdi kadehim sana çevrik yüzüm sitemkar… Yürek sıkıldı seni anlamaya çalışmalardan tüm anlamlandırmalardan… Koyu günlere savruk şimdi edebiyatım pembelerden kırmızılardan… Cümlelerimde yalnız ıslak kaldırımlardan…  Ve anladımki  olasılıkları düşük gerçeklere inanmalarımmış bizi aciz kılan… Vitrinden bir elbise çalarcasına ruhuma geçirdiğim sahte bedenim yorgunluğuma sebep olan… Sen susmayı tercih ettin… Bense kızgınlığımı bırakmayı satırlarımda… Yalnızlık diyorum… sessizlik diyorum… sensizlik diyorum… Ben hayata sesleniyorum… Ve kelimeleri ağzında dolandırıp kifayetsiz bırakan sana söylüyorum… Büyümek için mutlu olmak için acıyı sevmek gerekir diyorum ve ellerimi kalemimden , senden çekiyorum… Benim gibi acılarınla baş edebilmeni diliyorum…

                                       GÜZİN GÜZEY