İnsan sürekli başkalarını değil, aynı süreklilikte
kendini de izlemeli ve hatta derinlemesine incelemeli. Evet, bunu ısrarla söylüyorum;
çünkü muhtelif yaradılışımızın sırını çözmenin bir tek yolu varsa o da, kesinlikle
“öze bakmak.”
Hemen hemen her gün birbirini suçlayan insanlar,
haklılığını ispat etmek adına yalan söylemekten çekinmeyen tanıdıklar, çıkışı
olmayan bir yola girdiğinde sırrınızı açığa çıkarmaktan çekinmeyen dostlar,
nereden geldiğini unutarak altındakileri küçümseyen patronlar gibi listeyi
uzatabileceğimiz pek çok tiple bir araya gelmek zorunda olmamızın tek sebebi
öze bakmaktan yoksunluk desem? Hatta öyle ki sadece mesafeli alanlarda değil,
en yakınımızda, “aile” kavramını
tamamladığımız akrabalarımızla bile bu münasebeti yaşıyor olmamızın sebebi de,
yine özü görmekten yoksunluktur… Sanıyoruz ki insan, komplike bir varlık. Sanıyoruz
ki bu hayatta bir “ben” var bir de “ötekiler.” Oysa bize geçici olarak tahsis
edilmiş bir alanda “biz” olarak yaşıyoruz. Yani diğer insanları “ben”e ne kadar
yaklaştırabilirsek, o kadar insan olabiliyoruz demek istiyorum. İnsanlar… Ah
bir türlü anlayamıyoruz! Diyoruz ki: “Nasıl olurda benimle böyle konuşursun?” “Ben
seni çok iyi tanıyorum. Bir konuşursam, Tanrılar, yenilen devleri yanardağın altına hapsetmişler
gibi yeryüzü sarsılır.” “Ben
karşımdakileri bir türlü anlayamıyorum.” vs.
Yauu ne oluyoruz?
Karşı tarafa alevleri püskürtmeden önce kendimize
bakıyor muyuz? Aynı hataları bizler de yaptık mı, yoksa her şeyi unuttuk da
arsızlaştık mı? İnsanları anlamak yerine suçlamak neden? Zahmet etmeyin, ben
cevaplayayım. Bu hayatta herkes aynı çarkın içinde dönüyor. Çarkın dışına kendini
atanlar yok demiyorum -bunlar dünyanın yedi harikası gibi yeryüzüne sınırlı
sayıda serpiştirilen üstün yaradılışlardır ve farklılıklarından dolayı genellikle
deli muamelesi görür ya da suçlanırlar- lakin büyük bir çoğunluk eşit duyuları
ve eşit zekâyı paylaşıyoruz. Yani insanları anlamak o kadar da zor değil sayın okuyucu. Muhtemelen hayatın bir noktasında aynı şeyleri hissettiğin ve benzer deneyimler içinde bulunduğun insanı anlayamamaktan şikayet ediyorsun. Yarattığın "ben"in içinden sahip olduğun duyuları ve zekâyı güçlendirerek çıkabileceğini biliyor musun? Evet, nasıl mı? Bingo! Üç deyince hepimiz "Öz'e bakıyoruz."
Ne demek istiyorum?
İnsanın sahip olduğu mevcut bilgi kaynaklarının
içerisinde en güvenilir olanı kendi bedeni, kendi varoluşudur. İletişimimizin şekli de kendimizi tanıdığımız kadardır. Zaten demiyor muyuz; kendimize nasıl davranılmasını istiyorsak, öyle yaşamalıyız. “Ben”
yaratıp herkesi ötekileştirerek işin kolayına kaçıyoruz. Her zaman haklı
olamayız, kabullenmek nedir bilmiyoruz. Bazen haklı da olabiliriz; ancak yeri değilse
susmak kod adlı bir erdemin varlığını değerlendiremiyoruz. Kendi kirimizi
kamufle etmek için başkalarını karalıyoruz… Kibir ve öfkeye tapıyoruz... Tüm bu davranışların tek sebebi var, kendimizi hiç tanımıyoruz!
Bir düşünün bir şarkı, milyonlarca insanı aynı duygu
evreninde buluşturabiliyor ya da bir olgu düşünün, milyonlarca insanı aynı
kertede öfkelendirebiliyor. Tüm bunların dışında ebeveynlere bakın, tek yerde
üretilmiş gibi, çocukları için özneden yükleme aynı cümleleri kurabiliyorlar…
Öz’ü yakalayın.
Nasıl mı?
Önce aynanın karşısına bir geçin bakalım; yaptıklarınızı, yaptıklarınızın sonuçlarını ve
yapacaklarınızı bir düşünün. Çünkü bunu başarabilirsek asla sathi davranamayız.
İşte o zaman içimizden geldiği gibi değil, tefekkürden geldiği gibi
konuşabiliriz.
Neden yazdın ki bunları demezsiniz; ama ola ki
dediniz, sadece insan olduğunuzu bir kere de olsa hissetmek istiyorum. İnsan
nedir özlediğimde, Shakespare ya da Schopenhauer okumak ya da Bergman filmi
seyretmek yerine sizinle göz göze gelmek istiyorum.
Sadece filmlerde, kitaplarda, dizilerde gerçek
sevgiyi, nefreti, günahı, affetmeyi, inanmayı, beraberliği görmeyelim yauu!
Birazcık çabalasak… Unutmayın ki, bazen minicik bir neden, müthiş bir etki
yaratır. Sadece ufacık bir çaba, çok şey değiştirir. Artık kendinizden kaçmayın!
Hatalarınızı kabul edin, kendi özüne bakamayan bir
gözle etrafı göremeyeceğinizi hatırlayın, özür dileyin, daha çok teşekkür edin ki daha mutlu sonlar görelim...
