Bazen tam da böyle… Tüm o kalabalık yok sadece ben varım gibi insanlar gereksiz ve de anlamsız…

Neden

Bugün uzun uzun düşündüm , hayatı seyrim üzerine… Nasıl bir pencereden ne renk bir manzara seyrettiğime  ve manzarama nasıl yüzlerin eşlik ettiğine dair çuvallar dolduracak kadar çok fikir misafir ettim odamın sessiz karanlığında… Kafamı kaldırdığımda yeni doğan güneşi olduğu gibi tüm çıplaklığı ile içeri taşıyan  temiz bir pencereyle karşılaşmayı umuyor olduysam da görünenin buzlu, tozlu, çatlak ve karanlık gerçeği tüm maviyi griye boyamaya yetti hatta oldukça bir miktar gride etrafıma negatif enerji olarak dağıtmak üzere fazlaca elimde kaldı… O meşur sual ‘’neden’’  zahmet edipte zihnimde peyda olmadan önce pencerimi açmaya ve manzarama bir de arada engel olmadan bakmaya karar verdim… sonuç mu? Tozlu olanın aslında çatlak bir cam parçası olmadığını, yüreğimin her bir katmanını kaplayan örümcek ağlarının mide bulandıran acısı ile yeniden idrak ettim… Ne gün doğuyor ne de akşam oluyordu yaşadığım yerde… Arada bir yerde sıkışmış anılarım, bir de ben fiilen yalnız olmasak da manzarama eşlik etmek isteyen herkesi kapı dışarı ettiğim varsayımı altında oldukça yalnız olduğumda yüzleşmem gereken diğer bir konu olarak kirli mermer pervazda baş köşeyi tüm endamı ile dolduruyordu. İyi de hakikaten… derken kapı çalıyor ve tam zamanında beklenen misafirim geliyor; koca bir ‘’NEDEN’’ Bunu da düşünüyorum uzun uzun ama bir türlü cevap bulamıyorum dış dünyaya kapalı algılarıma… Beni kazanmalısın diye her gün ısrar eden bir hayat varken üstelik beni almaya niyetli bu keçilere taş çıkaran inat ‘’NEDEN’’ onu da başka bir zaman düşünmek üzere rafa kaldırıyorum…  Yetmezmiş gibi bir de herkes bir gün eski fotoğraflara bakıp üzülecek diyen bir dine inanıyorum… Hayatımdaki pozitif tek şey ise ilaç kutumun üzerindeki toplama işareti… Aslında bugün anlatayım da kurtulayım diye düşündüm, bunun için dakikalarca yazmaya hazırladım parmaklarımı… Kirli bir pencereden siyah bir manzara seyrettiğimi ve manzarama kimsenin eşlik etmediğine dair çuvallar dolduracak kadar çok sıkıntı ile karşılaşınca vazgeçtim… Beceriksizim! Hımm şimdi buraya kadar yazdıklarım ne oluyor diye sorucaksınız… Ben perdeyi açamıyorumda bir söyleseniz; Gökyüzü maviye döndü mü?

                                                                                         Güzin Güzey