İnançları olmayan bir soyutlanmışlıktı onunki… Zaten hiç bir şey inandırıcı görünmemişti baktığı pencereden… Yürürken adım attığına, konuşurken sesinin çıktığına, bakarken görebildiğine hiçbir şeye inanmıyordu… Karanlık onun için aydınlık, hüzün mutluluk veren bir sarhoşluktu derin maviliğinde… Aşkın rengi ne zaman kırmızıydı ki ona göre aşk yeşile dokunmaktı, sonsuz orman derinliğinde bir yeşil; güneşe dokunmaktı çıplak elle turuncu bir sıcaklık… Hem aşk diye bir şeyde yoktu ki zaten… Manevi bir boşluktu hissettiği… Bu yüzden yürürken aslında hiç adım atmıyor, konuşmuyor, görmüyor kısacası hissetmiyordu; hiçbir zaman duymamıştı hayatın karmaşık tınısını… Onun için özgürlüktü yalnızlığı… Sevginin doruklarına ulaşmak ya da derin bir nefretle içine kapanıştı… Ne fark eder ki ikisi de ruhuna işleyen sancılarıydı… O doğarken inançsızlık kodlanmıştı genlerine… İçinde bir yerlerde ta derinlerinde hissediyordu kavramsızlığı… Hayat onun için soluksuzca çıkış aradığı bir labirent ya da yaşamının doğal seyrinde olmasına rağmen doğasına zıt olan düşünceleriydi yaşadıkları… Gerçekten böyle düşünerek özgür müydü yoksa tutsak mı onu bile bilemiyordu… Saatlere de inanmıyordu… Yelkovan her zaman önde akrepte hep onun gerisindeydi… Onun için bu olup bitene inanmak akrebin yelkovanı geçebilmesiydi beklide… Bir başkaldırıydı zamanın kusursuz düzenine… İnançları yoktu onun hayır hiç bir şeye inanmıyordu… Aynada baktığı bir ruh mu yoksa maddi bir beden miydi bilmek istiyordu… Böylece yüksekten nokta kadar küçük gördüğü ama yaşamında kapladıkları yerin oldukça büyük olduğu bu insanları tanıyabilecekti… Ona göre insanlar maskelerin altına gizlenmiş kuklalardı… Hep birileri onları ve duygularını kontrol ediyordu ya o aslında duyguların olduğuna da inanmıyordu… Gülenler gerçekten gülmüyordu, gözden akan bazen mutluluk bazen hüzün olabiliyordu, kahkahalar kalpten değil dudaktan geliyordu, sözcükler düşündüklerimizden değil alıştıklarımızdan seçiliyordu… Bugün yine etraflıca düşündü sevdiklerini… Tüm konuşmalarını erteledi… Ona göre susmakta tartışmaktı… Tam dökülmek üzereyken cümleler dilinden, dinlemeyi tercih etti gökyüzünün derin maviliğini… Kulakları sesleri duymaktan da yoksundu… Artık hangi kelimeyi duysa hepsi birbirinden kırık, yarım cümleler hep devrikti… Ona göre hiç bir şey gerçekliği yansıtmıyordu… Bugüne kadar hep yalanlara inanmıştı… Şimdi hiçbir şeye güvenmiyordu… Sahte dostlar arasında dostluk, varlık içinde yokluk, her tünelde bir ışık, her kaçışta bir umut, her aşkta bir sondu inançsızlığı… Fark ediyordu ki aslında inanmak itilip kakılmışlığın ağırlığı altında sevilip sevmenin hafifliği arasında bir uçurumdu ve inançsızlık onun en büyük yalnızlığıydı, yalnızlık ise hiç paylaşamadığı suskunluğu…
